3 filmy w 24h

Trzy znakomite filmy, każdy inny, każdy czuje się pod powiekami i w sercu jeszcze długo po napisach końcowych.

Film “Ostatnia rodzina”, zwycięzca Festiwalu Prowincjonalia, opowiada historię rodziny Beksińskich. Zdzisek, Tomek i trzy ważne kobiety-matki, z których jedna najważniejsza, odtworzona genialnie przez Aleksandrę Konieczną. Na recenzję zapraszam na sąsiedni blog Ania w  kinie, a ja raczej opowiem o swoich odczuciach. Film ogląda się z wypiekami na twarzy, chociaż nie jest to komfortowy odbiór. Obraz męczy, ale i intryguje. Epatuje zielono-musztardowymi barwami, irytuje zamkniętymi – klaustrofobicznymi pomieszczeniami i naturalistycznymi ujęciami. Chwilami czujemy się nawet częścią tej opowieści, chociaż tak nierealny wydaje się nam świat Beksińskich. Doborowa obsada: Koniecznej partnerują znakomicie Andrzej Seweryn i Dawid Ogrodnik. Ten ostatni krytykowany przez fanów Tomka Beksińskiego za zbytnią brawurowość i przerysowanie postaci. Wokół bohaterów urzeka dopieszczona scenografia i wierność szczegółom. I tylko dziwić może, że tak młody reżyser jakim jest Jan Matuszyński stworzył tak dojrzałe dzieło.

Moonlight. Pokaz przedpremierowy i zapowiedź amerykańskiego filmu o “czarnoskórym chłopaku, który próbuje się odnaleźć w niebezpiecznym świecie narkotyków i przeciwstawić życiowym problemom”, nie budzi początkowo entuzjazmu. Ale już po chwili oglądania film intryguje, by po kolejnej, zachwycać. Piękne obrazy w odcieniach fioletowych i niebieskich – nadają nowych znaczeń i wyraźnie oddzielają 3 etapy życia Chirona, mówiąc o dorastaniu, przyjaźni, poznawaniu swojej tożsamości, również seksualnej.

Dotąd dzieło Barry Jenkinsa w wyścigu o miano najlepszego filmu 2016 roku wygrywa zdecydowanie największą liczbą nagród (ponad 100).

La la land – jazda obowiązkowa, 14 nominacji do Oskarów, 7 nagród w tegorocznych rozdaniach Złotych Globów. Co takiego w sobie ma ten film, że ciągną do kin tłumy, niektórzy chodzą nań po kilka razy, a soundtrack nuci się tygodniami?

Jest historia, niezbyt skomplikowana i dwóch bohaterów jak w komedii romantycznej, ale patent z komedii romantycznej (uwaga spoiler!) – i żyli długo i szczęśliwie tutaj nie zagra. Jest muzyka, śpiew i taniec – ale wcale nie tak dużo jak zwykliśmy oczekiwać po musicalu. Jest feeria kolorów, co rodzić może wrażenie jazgotu i jarmarczności. Jest przesłanie, ale nie do końca jasne – bo czytać je można na wiele sposobów. A mimo to wychodzimy z kina spełnieni i nucący “la la la…”.

I być może właśnie z tych półcieni wyłania się prawdziwa istota siły tego filmu.

Świeże, prawdziwe i takie nasze, bo do wielu naszych życiowych wyborów podobne.

I chwała młodziutkiemu Damienowi Chazelle, że tak nam tę historię opowiedział.

PS. Oczywiście, że Ryan Gosling znakomity, a Emma Stone urocza 🙂

Trzech bardzo młodych reżyserów stworzyło 3 dojrzałe filmy. Dwa ostatnie sprawią problem Amerykańskiej Akademii Filmowej – bo jak wybierać z tak różnych filmów ? Obraz “Ostatnia rodzina” już wygrał – obsypany deszczem nagród na polskich festiwalach, bo i polski jest przecież ten film.