“Ania, nie Anna”: 4 powody, dla których warto obejrzeć nową ekranizację “Ani z Zielonego Wzgórza”

Należę do tej grupy kobiet, które wychowały się na historii Ani Shirley. Ania z Zielonego Wzgórza, Ania z Avonlea, Ania na Uniwersytecie a potem kolejne losy bohaterki towarzyszyły mi przez wiele lat. Kiedy urodziła się moja córka, trochę na cześć mojej Mamy, trochę bohaterki książek Lucy M. Montgomery otrzymała imię… Ania. Niestety w wyścigu poleceń dziecięcej literatury przegrałam z rekomendacjami mojego męża i mała Ania w pierwszej kolejności przeczytała wszystkie tomy opowieści A. Szklarskiego o dzielnym Tomku. Dopiero wtedy sięgnęła po książki o dziewczynce z Wyspy Księcia Edwarda.

Po latach próbowałyśmy obie wrócić do tej literatury, ale mimo różnych perspektyw, uznałyśmy, że książka trochę się “zestarzała”.

Niespodziewanie, 2 tygodnie temu, Ania zaproponowała mi wspólny seans pierwszego sezonu kanadyjskiego serialu “Anne, with an E” (Ania, nie Anna) na Netflixie. No i wymiękłam, serial mnie zachwycił. Dlaczego? O tym jest ten post. Zatem 4 powody dla których warto obejrzeć nową adaptację “Ani z Zielonego Wzgórza”:

Historia opowiedziana jest w sposób dwuwarstwowy, stanowiąc kompromis pomiędzy zapisami w książce a  oczekiwaniami współczesnego widza.

Jest senna, dziewiętnastowieczna kanadyjska prowincja, z precyzyjnie odtworzonymi realiami, podkreślonymi szaro-brązowymi barwami obrazów. A w tym tle dzieje się dużo i to rzeczy dość ważnych nawet dla aktualnego odbiorcy. Akcja jest wartka, czasami nas wzrusza, innym razem śmiejemy się w głos.

Atutem filmu jest wybranie książkowych wątków dotyczących bohaterów reprezentujących różne pokolenia. Czyni to film uniwersalnym i familijnym. Scenarzystką nowej wersji przygód Ani jest Moira Walley-Beckett, która tworzyła wcześniej scenariusz do “Breaking Bad”, zatem na pewno nie będziecie rozczarowani.

Serial ogląda się z wielką przyjemnością również ze względu na jego stronę wizualną. Zdjęcia są perfekcyjne. Czuje się nowoczesne prowadzenie kamery, obraz wyraźnie do nas przemawia, a samodzielne odkrywanie treści daje widzowi dużo satysfakcji.

Najkrótsza recenzja, z mojej polskofilmowej perspektywy brzmiała: “skrzyżowanie Papuszy z Idą”.

Odtwórczyni tytułowej roli, Amybeth McNulty, podobno pokonała w castingu 2000 innych kandydatek do wcielenia się w rudowłosą bohaterkę. Ale jest naprawdę urocza i aktorsko znakomita. Z innymi aktorami możecie mieć początkowo problem, w zależności jak bardzo utrwaliły się Wam książkowe wyobrażenia z dzieciństwa. Ale zapewniam, już w drugim odcinku będziecie absolutnie kupieni, a ja po obejrzeniu całej serii, dałabym głowę, że Małgorzata Linde nigdy nie wyglądała inaczej niż Corrine Koslo.

No i najważniejszy argument. Jest to jeden z moich najbardziej udanych powrotów do literatury z dawnych lat, tym bardziej, że zrealizowany międzypokoleniowo, bo razem z córką.

A powroty w świat dzieciństwa są trudne, bo rozczarowujące i wcale nie tylko dlatego, że świat z wysokości metra dziesięć wygląda inaczej, ale również dlatego, że ten świat bardzo się zmienił. Pamiętacie ekscytację, gdy kolejny tom przygód Ani nieśliśmy do domu i nie mogliśmy się doczekać, kiedy zamkniemy drzwi do naszego pokoju i zanurzymy się w dalszych losach Ani, Diany i Gilberta?

Czułam to samo, czekając na następny odcinek serialu, a samo oglądanie było niczym smakowanie lodów z budki na rogu. Tej, co była tam 40 lat temu. Po prostu niezwykle smakowite. I po seansie, tak jak po tych lodach, człowiek czuł się lepszy.

Niedawno ogłoszono, że powstanie nowy sezon serialu „Ania, nie Anna”, zatem spieszcie się, by obejrzeć 7 odcinków serii pierwszej. Nie pożałujecie.