Szybki angielski – czy wreszcie nauczę się angielskiego?

Każdy ma jakieś niespełnione marzenie związane ze swoją edukacją. Jeden chciałby umieć ładnie pisać, inny znać nazwy geograficzne, by popisać się w wakacyjne deszczowe dni podczas zabawy w państwa-miasta. Są tacy, którzy do dziś marzą by dobrze grać w siatkówkę, aby zabłysnąć na wczasowym boisku lub z fasonem zjechać ze stoku na nartach. A wiele jest osób, szczególnie w wieku średnim, którzy by dali dużo aby za granicą dogadać się po angielsku, wysłuchać wykładu w języku niemieckim, czy też zrozumieć francuską piosenkę.

Ja też należę do tej grupy. Chciałabym “słyszeć” po angielsku, a może też i trochę więcej mówić. Ale nigdy mi się to nie udało.

Język angielski to moja pięta achillesowa – od dawna. Pierwszy kontakt z tym językiem zaliczyłam dopiero na studiach – przez dwa lata mieliśmy obowiązkowy lektorat z j.angielskiego. Potem wielokrotnie podejmowałam próby uczenia się “na poważnie”. Były kursy językowe ze znakomitymi lektorami, była nauka samodzielna w ESKK i prenumerata “Angielskiego dla każdego”. Były wreszcie indywidualne lekcje z córką, która miała już na koncie liczne sukcesy pedagogiczne w postaci prawie stuprocentowej matury z rozszerzonego angielskiego jej podopiecznych, a potem została absolwentką jednej z najlepszych anglistyk w Polsce. I co? I nic – z własną matką nic nie działało.

Najbliżej etapu średniozaawansowanego byłam przed egzaminem doktorskim, który w wielkim stresie jakoś zdałam. Ale potem nic mi już języka nie rozwiązywało. Aż do ubiegłego roku, kiedy natrafiłam na “szybki angielski”.

Sama nazwa, przekornie mnie zniechęciła, bo wszystko co ekspresowe w uczeniu się jest zazwyczaj zwykłą ściemą. Ale gdy usłyszałam, jak wygląda metodyka pracy metodą Colina Rose i jak bliska jest ideom głoszonym przez neurodydaktyków – nie miałam argumentów. Przed oczami miałam siebie, która łokciem dotyka ściany, stołu i powtarza “elbow, elbow, elbow”, która rysuje i śpiewa, skacze i koloruje. I poczułam ciekawość do podjęcia eksperymentu. We wrześniu rozpoczęłam kurs i możecie domyślać się, że mój sceptycyzm był duży, skoro dopiero teraz o tym piszę.

I nadal do końca nie wiem czy to ja eksperymentuję z metodą, czy raczej metoda sprawdza swoją skuteczność na o(d)pornym uczniu. Jak do tej pory przebiega eksperyment?

Metody przyjazne mózgowi

Kurs składa się z dwudziestu czterech godzinnych lekcji z lektorem i minimum 120 minutowej pracy na platformie w tygodniu. Lekcje rzeczywiście pobudzają wszystkie zmysły. Są niezwykle angażujące, czas jest wykorzystany w 100%. Właściwie nie wiadomo, kiedy mija 60 minut.

Platforma zawiera nowe lekcje w postaci bardzo wielu aktywności, nie ma się więc wrażenia dłużyzn, nie odczuwa się znudzenia. Trener monitoruje czas spędzony w internecie przez kursanta i wysyła sms-em motywujące sygnały.

Atmosfera przyjazna kursantowi

W mojej grupie kursowej jesteśmy tylko dwie: ja i moja koleżanka Iza, z którą się doskonale rozumiemy. Nie rywalizujemy, pomagamy sobie. Trenerka – też Iza, docenia nasze sukcesy zamiast ciągle korygować nasze błędy. Zajęcia odbywają się w dniu i o godzinie wybranej przez nas i jest to godzina ósma rano, kiedy nasza produktywność jest bardzo wysoka.

Opiekunka kursu, Gosia, zawsze czeka na nas z ekspresową kawą, a czasami z dodatkowymi niespodziankami.

Dużo sobie już przypomniałam, chociaż jeśli chodzi o zapamiętywanie nowych słów czy idiomów, to idzie mi to dość opornie.

Po raz pierwszy w życiu nie boję się otworzyć buzi, by coś powiedzieć po angielsku (napisałam TO!).

Słyszę (tu zawsze było najgorzej) ciągle nie za wiele.

Na platformie spędzam minimum 5 godzin tygodniowo, chociaż gdy odsłuchuję tekst kursu przygotowany na tle muzyki klasycznej zdarza się, że … przysnę.

Ponieważ proces jest dość dynamiczny zapraszam was na fanpage – gdzie co tydzień będę umieszczać bieżące informacje (#szybkiangielski #Dangielski). Trzymajcie kciuki.

PS: To nie jest wpis sponsorowany.

Fot. PracowniaEdukacjiiCoachingu