Czego nauczyłam się od swojej Mamy?

Kilka dni temu wpadł mi w ręce piękny artykuł, będący wspomnieniem o Mamie, pióra Beaty Redzimskiej (Vademecum Blogera i Moda na bio) – Moja Mama pachniała morelami i kiedy dzisiaj mój mąż zapytał mnie dyskretnie o powrót na blog, pomyślałam sobie, że nie dam rady wrócić do wirtualnego życia tak długo, jak nie napiszę tego najważniejszego artykułu w życiu…  Trzy tygodnie temu odeszła moja Mama.

Od zawsze obserwowałam Mamę-nauczycielkę całkowicie oddaną dzieciom i dlatego nie wyobrażałam sobie żadnego innego zawodu. Bardzo długo, wzorem rodzinnego domu, mój dom był przedłużeniem klasy szkolnej…

A w wakacje na trawie przy domu stawał namiot i rozpoczynała się Nieobozowa Akcja Letnia, w której Mama panowała nad tłumami dzieciaków w harcerskich mundurach. Pamiętam, w 1975 czy 1976 roku, ten namiot przemieszczał się po okolicznych wsiach, aby dać namiastkę wakacji tamtejszym dzieciom.

Wkrótce samodzielnie prowadziłam zajęcia dla wakacyjnego zastępu na przydomowym podwórku, potem pracowałam co roku jako drużynowa na koloniach zuchowych, a w 1986 roku, już jako dyplomowana nauczycielka, stanęłam przed swoją pierwszą klasą.

Mama w trudnych czasach sama sobie budowała warsztat pracy wymyślając innowacyjne rozwiązania metodyczne. Pamiętam sprzed 40 laty podświetlane litery alfabetu, unikatowe laboratorium kształcenia specjalnego z minisklepem, kuchnią, pralnią i kącikiem logoterapeutycznym. Moja chemiczna klasa – już 20 lat temu wyposażona była w pracownię komputerową (Elwro 800 Junior z oprogramowaniem chemicznym), której zazdrościli mi inni nauczyciele.

Mama była przewodniczącą regionalnego Klubu Nauczycieli Nowatorów, ja współtworzyłam Pracownię Edukacyjną K&K – niepubliczną placówkę doskonalenia nauczycieli, o której nowatorstwie jeszcze kiedyś napiszę.

O Mamy dokonaniach mówiono: „innowacyjne – koniecznie do publikacji”. Również ja wciąż mam nowe pomysły na edukację.

Mama swoją matkę straciła, gdy miała 4 lata. Myślę, że nie wiedziała do końca, jak to jest być Mamą i chyba dlatego starała się być Mamą na wyrost, na większy rozmiar, tak na wszelki wypadek. Całe życie podporządkowała nam, dzieciom, wnukom, siostrom i ich rodzinom. Kiedy wracałam z pracy  jeszcze dwa miesiące temu – czekał gorący obiad, a gdy tej zimy zmogło mnie przeziębienie i położyłam się na kilka dni do łóżka, przynosiła mi kolorowe kanapki. To matkowanie właściwie nigdy się nie skończyło.

Starałam się nie być matką w rozmiarze L, ale chyba jest dokładnie na odwrót.

W okresie stalinowskim Tata wyjechał na delegację do Lublina organizować wystawę leśną, ale z niej nie wrócił. Jakby zapadł się pod ziemię. Szukała go wiele miesięcy po całej Polsce i mimo że sytuacja wydawała się być bez wyjścia – znalazła go, w Warszawie, na Rakowieckiej. Okazało się, że aresztowano go już w Poznaniu i przewieziono do więzienia w Warszawie. Tatę, byłego żołnierza AK, więziono potem w Sieradzu i we Wronkach. Mama przez 3 lata dzielnie zmagała się z życiem, doczekała powrotu męża, a wiele lat później jego rehabilitacji. To tylko jeden z przykładów niezwykłej postawy, która jest dla nas wszystkich wzorem.

To od mojej Mamy nauczyłam się robić papierowe koszyczki, które wykorzystywałam wielokrotnie w pracy z młodzieżą i dorosłymi oraz…. wełniane skarpety. Niestety nie nauczyłam się wykonywać kubraczków na kubki, uchwytów do garnków, miśków i kotków. Każdy, kto przekraczał próg Jej mieszkania był nimi obdarowywany, ja też. W dowód sympatii, wdzięczności, miłości. Zawsze skwapliwie je przyjmowałam, dzisiaj pozostał mi sentymentalny zbiór.

Czuła odpowiedzialność za rodzinę, więc chociaż sama krucha i chora, otaczała opieką tych najbardziej potrzebujących. Organizowała leki i pomoc finansową, pilnowała czy komuś nie dzieje się krzywda. Bardzo odpowiedzialnie podchodziła do bycia pacjentem, rzetelnie wypełniała wszystkie zalecenia pani doktor, którą była urzeczona, a która rzeczywiście opiekowała się Mamą przez kilkanaście lat z wielką troską. Ja odpowiedzialność uznaję za największą cnotę w zawodzie nauczyciela, więc jej wartość jest mi szczególnie bliska.

Kiedy codziennie wielokrotnie wchodziliśmy do jej mieszkania, które mieści się naprzeciwko naszego, od razu wyłączała telewizor – gość był najważniejszy, a wartość relacji osobowej nie do przecenienia. Każdy przychodzący do Jej domu był witany radośnie. Dbała, aby zawsze w domu czekały świeże ciastka i cukierki, również dla nas, prawie „domowników”.

Ciągle uczę się celebrować kontakty z innymi ludźmi i szanować bezpośrednią rozmowę.

Mama nigdy nie gromadziła przedmiotów, sprzętów, nawet książek. Uwielbiała dawać i dzielić się. Kiedy otrzymywała prezenty – była bardzo zażenowana i od razu obmyślała rewanż. Ja też jestem absolutną minimalistką, nie obchodzi mnie moda i konsumpcyjne trendy,  bez żalu rozstałabym się z dużą częścią należących do mnie przedmiotów.

Dlatego prowadziła codzienne rozmowy telefoniczne łącząc nitki pokrewieństwa w całym kraju. Docierała do każdego członka rodziny, przekazywała ważne informacje, łączyła pokolenia. Jak słyszałam przez ostatnie dni od członków rodziny, znakomicie słuchała, nigdy nie mówiła o sobie, a tylko czasami o dzieciach i wnukach. Od chwili, kiedy Mamy zabrakło, próbuję wypełnić puste miejsce, przejmując Jej misję. Na razie czerpię z tego nowego zadania siłę.

Moja Mama od 35 lat chorowała na neuralgię nerwu trójdzielnego. Okropny ból, opisany kiedyś przez innego chorego jako „przypominający wbijanie 100 gwoździ w policzek i przypalanie gorącym żelazkiem”, znosiła z niezwykłą cierpliwością.

Kiedy codziennie z pracy telefonowałam z pytaniem „i jak się czujesz?” – nieodmiennie słyszałam, oczywistą, Mamy zdaniem, odpowiedź: „dobrze”. Wszyscy, którzy znali moją Mamę podkreślają Jej pogodę ducha i fakt, że nie skarżyła się na ból, cierpienie czy niewygody życia.

To jest jedna z wielu lekcji, której muszę się jeszcze nauczyć.